Partners scheiden van elkaar. Kinderen scheiden nooit van hun ouders.

Aanmeldingen omtrent oudervervreemding en de daarop volgend ouderverstoting via een lijdende ouder, meestal vaders, blijven in stijgende lijn lopen. Deze kinderen leven meestal in ballingschap en onbereikbaar voor hulpverlening en justitie. 

De gevolgen voor deze ouder en kinderen zijn bijzonder ernstig en alarmerend. Veel verstoten ouders zie ik in ernstige depressies, decompensatie en vooral met zelfmoord gedachten zitten. Vele gezinsdrama’s kennen ook hun oorsprong in ouderverstoting en oudervervreemding. Steeds blijkt onvoldoende kennis en kunde bij verantwoordelijke organisaties hieromtrent en efficiënt ingrijpen, preventie, bestraffing, heling, enz. blijven ontoereikend. 

Kinderen scheiden NOOIT van hun ouders. Deze natuurlijke wetmatigheid (niet kennen en dus) negeren, maakt de diepste breuken in een kind mogelijk.

De nekslag voor de kinderen komt pas later, eenmaal uit de invloed van de verstotende ouder (en diens familie). Als de kust veilig is, komt pas het besef. Maar dan is de schade reeds geschied.

Om nog meer gezinsdrama’s door ontspoorde ouders tegen te gaan en gespleten destructieve loyaliteit bij kinderen te voorkomen, hoop ik als contextueel psychotherapeut én eveneens als vader dat alle actoren, inclusief het Ministerie van Welzijn voorop gevolg door het Ministerie van Justitie en de psychiatrische sector veel actiever worden en bewuster worden welke invloed deze ouderverstotingsproblematiek heeft.
Door deze destructieve fenomeen niet sneller en krachtdadiger aan te pakken, worden generaties jongeren, ‘geleerd’ hun liefde gevoelens ten opzichte van een ouder (de ‘verstoten ouder ‘) te onderdrukken.
Liefde gemanipuleerd moeten onderdrukken ten opzichte van een geliefde ouder is het eigen bestaansrecht kapot maken bij de jongere of het kind.

Het kind wordt verhinderd zich belangrijk te maken, zich zingeving te verschaffen, zich waardevol te voelen ten opzichte van de verstoten ouder.
Het mist daardoor de erkenning als reactie van een ouder die liefde voelt van zijn kind. Die erkenning van de ouder is onmisbaar om een positief zelfbeeld te ontwikkelen bij het kind en zich los en vrij te kunnen ontwikkelen van de ouders.

Zolang een kind problemen voelt bij een ouder, geraakt het niet écht vrij, ook al lijkt het zo. 

Het gegijzelde kind voelt immers heel goed het leed van de verstoten ouder, ook al handelt het naar de normen van de verstotende ouder en familie. Het juk van een noodlijdende onbereikbare ouder te moeten torsen, alléén, onzichtbaar gemaakt, breekt kinderen in hun gezonde emotionele ontwikkeling. Het kind voelt zich onmachtig om de noodlijdende ouder te kunnen helpen. Door de vervreemding en verstoting kan het immers niets doen, niet helpen, niet zorgen voor de verstoten ouder, ook al heeft het de natuurlijke behoefte ‘goed’ te doen voor elke ouder, de verstotende én de verstoten ouder. 

Het effect op de zelfwaarde van kinderen zijn dus uiterst negatief. Vele kinderen ontwikkelen aldus blijvende schuldgevoelens, levenslang. 

Meestal blijkt dat de verstotende ouder zelf een eigen geschiedenis als kind meemaakte waarbij de opgelegde dwang een geliefde ouder te vergeten, aanwezig was. 

Ouderlijke loyaliteit, vertrouwdheid aan dergelijke eigen destructieve kind-patronen van oudervervreemding en ouderverstoting zijn desastreus voor de gezonde ontwikkeling van de eigen kinderen. M.a.w., oudervervreemding en ouderverstoting wordt vaak overgedragen van generatie op generatie.

Peter Segers,
Psychotherapeut Stress en Burn-out coach, Businesscoach en auteur van het ICM Model © 

Laat dit veld blanco